Κάβο Ταίναρο (Κάβο Ματαπάς)

Καβο Ταίναρο, Άκρα Ταίναρο ή Κάβο Ματαπάς είναι το ακρωτήρι των θρυλικών πειρατών της Μάνης και της Λακωνίας. Είναι το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης, απόληξη του Ταϋγετου και του Σαγιά στη θάλασσα Κυθήρων.

Το βιβλίο του Ιουλίου Βερν "το Αρχιπέλαγος στις φλόγες" (ελληνική μετάφραση: το Αιγαίο φλέγεται) έχει ως επίκεντρο το Κάβο Ματαπά και τους πειρατές της Μάνης.

Ο πανέμορφος φάρος δεσπόζει στην κόψη του κάβου. Κατασκευάστηκε από τους Γάλλους στα 1882 και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1887. Ο τετράγωνος λιθόκτιστος πύργος του έχει ύψος 16μ. με εστιακό ύψος 41μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Πρόσφατα το ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη επισκεύασε και αναπαλαίωσε τον πετρόκτιστο φάρο του Ταίναρου. Η πρόσβαση είναι εφικτή από μονοπάτι που ξεκινάει απο τον οικισμό Κοκκινόγεια ενώ εκέι δίπλα θα συναντήσετε και Ναό του Ποσειδώνα, το Νεκρομαντείο όπως και το Άστρο της Αριάς.

Επίσης μόλις 5 χλμ πριν το φάρο, στο στενότερο σημείο, της χερσονήσου του Ταινάρου βρίσκονται οι μοναδικές δύο αμμουδερές παραλίες της Μάνης. Το Πόρτο Κάγιο στην Ανατολική πλευρά, και το Μαρμάρι στην Δυτική που προσφέρουν ωραία θάλασσα για κολύμπι, είτε η μία πλευρά είτε η άλλη, είτε και οι δυο με οποισδήποτε συνθήκες ανέμου.

Η προσπάθεια παράκαμψης των θρυλικών ακρωτηρίων της Λακωνίας, Κάβο Ματαπάς και Καβομαλιάς  με την άγρια θάλασσα και τους δυνατούς ανέμους ξεκινάει το 602 π.Χ.με τη κατασκευή της «δίολκού», πετρόστρωτο με ξύλινες ράγες, στην Κόρινθο όπου για να περάσουν οι τριήρεις άλειφαν τις ξύλινες ράγες με λίπος και έτσι γλιστρούσαν ενώ παράλληλα τα τραβούσαν με σχοινιά δούλοι, πληρώματα και ζώα από τη μια άκρη του Ισθμού στην άλλη.

Αν κι ο Καποδίστριας θεωρούσε πως η παράκαμψη των επικίνδυνων ακρωτηρίων Κάβο Μαλέα και Κάβο Ματαπά θα μείωνε σημαντικά το κόστος μεταφοράς και θα εξασφάλιζε μεγαλύτερη ασφάλεια στα ταξίδια, εγκατέλειψε το μεγαλεπήβολο έργο της διάνοιξης διώρυγας λόγω κόστους.

Το 1869 η Κυβέρνηση Ζαΐμη αποφασίζει και ψηφίζει πρώτη το νόμο «περί διορύξεως του Ισθμού». Η διώρυγα εγκαινιάστηκε στις 25 Ιουλίου του 1893 κι έτσι τα πλοία της εποχής μπορούσαν πλέον και απεύφευγαν τα θρυλικά ακρωτήρια της Λακωνίας. Από το 1950 και μετά τα πλοία άρχισαν να μεγαλώνουν σε μέγεθος, σε αντίθεση με τη διώρυγα που έμεινε ίδια, κι έτσι τα μεγαλύτερα πλοία πλέουν αναγκαστικά από τις δύσκολες θάλλασσες της Λακωνίας.